Als 16-jarig meisje werkte ik op een paardenstal en ik was helemaal verliefd op de geur van vers stro en de dieren die er rondliepen. 

Op deze stal werkte een jongen met autisme. Hij was altijd vriendelijk, vrolijk en had een voorkeur voor het uitmesten van de stallen. Ik begreep nooit zo goed waarom, want het uitmesten van de stallen was toen der tijd mijn minst favoriete klusje. Tot ik op een dag zag waarom hij het zo fijn vond. Deze jongen nam uitgebreid de tijd om de stallen uit te mesten, de paarden toe te spreken, te knuffelen en complimenteren. Zelfs de meest hete merrie liet zich uitgebreid vertroetelen.

Zelf had ik altijd al wel het idee dat dieren voelen hoe onze energie is. Maar om het ook écht te zien gebeuren zorgde ervoor dat er iets in mij aangewakkerd werd. De band tussen mens en dier vond ik zo mooi om te zien. Daar wilde ik graag iets mee doen.